Pustka to wszystko co mam w głowie.Nic żadnych mysli, marzeń .. Nic zupełna pustka. Mam wrażenie że jestem jak ten manekin z wystawy... Z trudem otwieram rano oczy, zmuszam sie do tego aby zyc.. udaje że wszystko jest w porządku, choć w środku wszystko we mnie krzyczy.. żyje chyba "tak z rozpędu".Jak ja mam sobie z tym poradzić. Jak mam dalej żyć... Narazie nie umiem odpowiedziec sobie na te pytania i chyba nie chce ... Już nigdy nikomu nie uwierzę.. Nigdy.